درباره داوود آزاد

داوود آزاد ۱۳۴۲ خورشیدی در ارومیه دیده به جهان گشود، او موسیقی را از ۲۰ سالگی آغاز کرد و چون استادی در این زمینه نداشت به تحقیق در آثار هنرمندان دیگر پرداخت و در این زمینه از آثار تار بیگجه خانی، تار مرتضی نی داوود، تار آقا حسینقلی، سه تار سعید هرمزی، آواز طاهرزاده، آواز اقبال آذر و آواز قمرالملوک وزیری بهره برد و بدین ترتیب توانست کمبود استاد را جبران کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بنابراین وی یکی از معدود هنرمندانی است که بدون حضور در محضر استاد، موسیقی را با تحقیق و پژوهش آثار هنرمندان موسیقی فرا گرفت. وی در گفت وگویی در این زمینه گفته بود: از آنجا که در تبریز هیچ استاد «تاری» وجود نداشت از طریق گوش و معلم غیرحضوری تعلیم یافتم. کار هر استاد قدیمی را کپی می کردم تا اینکه خود توانستم، آنچه می خواستم بنوازم. سال ۶۸ نخستین سالی که دانشکده موسیقی در تهران تأسیس شد در امتحان ورودی شرکت کردم و به گفته ممتحنین نفر اول بودم. اما نمی دانم چرا هرگز اسمم در جراید نیامد. آواز را نیز بدون استاد فرا گرفتم و آن را نیز از طریق شنیدن و سپس کپی از آثار افرادی چون طاهرزاده و اقبال آذر شروع کردم. هیچ کس جز خدا حامی ام نبود.

نگاه داوود آزاد به موسیقی عرفانی

این موسیقیدان نامدار که بیشتر برای تولید آثار عرفانی درمیان هوادارانش به شهرت رسیده است در خصوص موسیقی عرفانی می گوید: موسیقی عرفانی محدود به جغرافیای خاصی نیست و در هر کشوری بسته به اعتقادات مذهبی و باورها و با توجه به ذهنیت زیبایی شناختی ملل مختلف در حال تولید و گسترش است. این نوع موسیقی در میان ملل مختلف ریشه ای به قدمت تاریخ دارد و یک میراث فرهنگی جهانی محسوب می شود. این هنرمند معتقد است: موسیقی عرفانی را نمی‌توان به چند ساز محدود کرد. بلکه ساز تنها یک وسیله است. وسیله ای که می‌تواند باورها و اعتقادات و حتی ذهنیت زیبایی شناختی مردم را به عزت یا به ذلت بنشاند و آنچه مهم است، دانش هنرمند و حس و حال او در مواجهه با جریاناتی است که از جهان پیرامون خود با دید نظر یا بصر دریافت می‌کند. هرچند که برخی از سازها در ایجاد این حال و احساس موفق تر عمل کرده اند. وی همچنین بر این باور است که مهم ترین وظیفه موسیقی، قرار دادن مخاطب در لحظه یا همان «آن»  است. تمامی تلاش های درمانگران موسیقی در حقیقت بر روی این اصل استوار است که بیماران از گذشته و آینده رها و در لحظه قرار گیرند و موسیقی بخوبی از عهده این کار برآمده است.

خلق آثار هنری

این استاد به نام تار و سه تار اثری به نام “آی ایشیقی” خلق کرد که اجرای قطعات آذری با تار ایرانی است. آلبوم دیگرش تحقیقی است بر شیوه‌  تصنیف‌نوازی به نام در بهار امید که در این اثر وی پیچیدگی و بیان مینیاتوری موجود در ساز و آواز نوازندگان و خوانندگان قدیم، همچنین شیوه ساز نی‌داوود و آواز قمرالملوک و … را با تار اجرا کرد. آلبوم تکنوازی “به یاد هرمزی” اثر دیگر این هنرمند محسوب می شود. ۲ آلبوم دیگر او “نورجان” و “می بی‌رنگی” در خصوص موسیقی صوفیانه با صدای خود او بر پایه موسیقی اصیل است که علاوه بر این موارد از وی آلبوم های متعددی چون مکتب تار تبریز یادواره بیگجه‌خانی، کوی تو، در میخانه، لیلی‌نامه، دیوان شمس و باخ، توهمه، ماهیچ، می صوفی افکن کجا می‌فروشند و تو مست تری یا من؟ برجای مانده است. این هنرمند در خصوص  اجرای موسیقی کلاسیک و تاثیر اشعار شاعرانی مانند مولانا می گوید: اشعار ایرانی این قابلیت را دارند که با هر نوع موسیقی جهانی تلفیق و اجرا شوند و به نظر من در معرفی شعر و فرهنگ ایرانی در غرب نیز می‌تواند بسیار تأثیرگذار باشد. به‌ طور مثال شاید بسیاری از مردم ما باخ را نشناسند و با شخصیت آن آشنایی نداشته باشند اما در واقع می‌توان گفت سباستیان باخ آهنگساز و نوازنده آلمانی یک انسان معنوی یا مولانای موسیقی کلاسیک غرب است. وقتی نوشته‌های باخ را می‌خوانید به قدری عرفانی است که تصور می‌کنید این نوشته‌های ابوسعید ابوالخیر یا بایزید بسطامی است به همین دلیل من اعتقادم این است که موسیقی کشورهای دیگر می‌تواند با اشعار شعرای ایرانی تلفیق شود و فکر می‌کنم با خلق این آثار ماندگار بتوانیم موسیقی خود را درغرب  بخوبی معرفی کنیم.

وی همچنین درباره علت علاقه‌اش به آثار مولانا می گوید: علت آن شاید علاقه‌ای باشد که از بچگی به تصوف داشتم در واقع  این‌گونه می‌توان گفت من به مولانا علاقه‌ای نداشتم، مولانا خود آدم‌ها را انتخاب می‌کند. اشعار مولانا برای من همیشه الهام‌بخش بوده و هست و به گونه‌ای آنها من را انتخاب می‌کنند. شاید باور برای شما سخت و تعجب آور باشد  اما من بارها از صفحات اشعار مولانا عبور کردم و رد شدم اما به یک باره شعری را می‌بینم که پیش از این به چشم من نخورده است و تعجب می‌کنم چرا این شعر را ندیده ام. به نظر من خوانش اشعار مولانا زمان خاصی دارد و زمانش را تنها مولانا تعیین می‌کند که این شعر خوانده یا دیده شود. البته در آلبوم اخیرم ریتم‌های جدیدی از اشعار مولانا به‌کار برده ام.

فعالیت‌های هنری در سطح بین المللی

این موسیقیدان نامدار نخستین موزیسین ایرانی است که در کشورهای مالت، باهاما، رادیو کلاسیک اتریش و… اجرا داشته است و نیز نخستین سخنران ایرانی با موضوع موسیقی ایرانی در دانشگاه آکسفورد به شمار می رود. وی بیش از۳۰۰ کنسرت در ایران، هند، اروپا، آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی و استرالیا اجرا کرده است. علاوه بر این موارد، وی در فستیوال‌های بین‌المللی موسیقی همچون Institut du monde arabe (پاریس)، No mind (سوئد)، ۳۵مین جشنواره بین‌المللی موسیقی استانبول، World in North، Art in Action و   Sacred Voices شرکت کرده است. از دیگر فعالیت های هنری این هنرمند محبوب می توان به اجرا در رادیوهای بین‌المللی همچون  Radio Malta (مالت)،    TV, Radio Mombay (هند) و TV, Radio Delhi (هند) اشاره کرد.

موسیقی ایرانی تحت تاثیر موسیقی غرب

داوود آزاد بر این باور است که موسیقی ایران صد درصد تحت تأثیر موسیقی غرب است. با حضور ویلن و ورود «نت» توسط آقای وزیری، موسیقی ما متأثر از غرب شد و فواصل پرده ها تغییر کرد و منطبق بر موسیقی غربی شد. موسیقی سنتی ما از ۵۰ سال گذشته به سمت موسیقی غربی رفته است. جالب اینجاست که در آن زمان هر آوازخوان سبک خاص خودش را داشت. اما امروزه همه تقلید می کنند که این تقلید به روش آموزش برمی گردد. زیرا اساتید دوست دارند همانند خودشان را تربیت کنند. در حالی که معلمی خوب است که نمونه خودش را تحویل جامعه ندهد، بلکه شاگردش را شکوفا کند. مثلاً امروزه نوازنده تار دقیقاً نوع ساز گرفتن و نحوه زدن خودش را به شاگرد یاد می دهد. در صورتی که باید این استاد برخی اصول را بگوید و بعد به او اجازه دهد که شخص خودش باشد. مثلاً در آواز اینگونه نبوده که استاد تک، تک کلمات را بگوید و شاگرد آن را تکرار کند، بلکه استاد یک بار می خواند و بعد شاگرد با حس خودش آن را یاد می گرفت و می خواند. بعد استاد ایرادهای اساسی و اشکالاتی مثل زیادی تحریرها و… را اصلاح می کرد. همین باعث می شد که سبک های مختلف به وجود آمد.

برچسب‌ها دانشنامه مالت استرالیا مولانا کنسرت موسیقی دانشگاه آکسفورد آمریکای شمالی داوود آزاد

منبع: ایرنا

کلیدواژه: دانشنامه مالت استرالیا مولانا کنسرت موسیقی دانشگاه آکسفورد آمریکای شمالی داوود آزاد دانشنامه مالت استرالیا مولانا کنسرت موسیقی دانشگاه آکسفورد آمریکای شمالی داوود آزاد اخبار کنکور موسیقی عرفانی اشعار مولانا بین المللی موسیقی غرب داوود آزاد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۵۴۱۹۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جایگاه میرنوروز از نگاه ملی مغفول مانده است

ایسنا/لرستان یک نویسنده و پژوهشگر معتقد است: جایگاه میرنوروز از نگاه ملی مغفول مانده است.

محمدجعفر محمدزاده امروز (۱۵ اردیبهشت ماه) در دومین نشست ایوار درباره شعر میرنوروز که در محل دانشنامه مطبوعات ایران برگزار شد، بیان کرد: بازخوانی اشعار عرفانی و تعلیمی میرنوروز نشان می‌دهد جایگاه این شاعر مهم عصر صفوی در گنجینه شعر فارسی مغفول مانده است. شاعرانی مانند میرنوروز را باید از نگاه ملی ارزیابی کرد و بررسی آثار او باید مقوم هویت ملی ما در چارچوب ایران فرهنگی باشد. 

رئیس دانشنامه مطبوعات ایران ادامه داد: اگرچه وجه غالب اشعار میرنوروز سبک هندی بوده، اما تاثیرپذیری او از شاعران سبک عراقی و آثار شاعرانی مانند نظامی مشهود است.

نویسنده کتاب «بیداری در باغ مومیایی» افزود: همان‌طور که امروزه بیش از ۴۰۰۰ رباعی الحاقی و منسوب به خیام وجود دارد، به دلیل تفوق وجه شاعرانگی و تاثیرگذاری میرنوروز بر ادبیات منطقه، اشعار فراوانی به این شاعر شیفته منسوب شده است که باید با نگاه علمی سره را از ناسره شناسایی کرد. 

شعر میرنوروز آمیخته با مضامین قرآنی است 

علی‌اکبر شکارچی، موسیقی‌دان و فرهنگ‌پژوه نیز در این نشست گفت: میرنوروز شاعری وارسته و آزاده بود که شعرش آمیخته با عشق و هنر است، گویی دست او در جیب خدا بوده است. شعر میرنوروز آمیخته با مضامین قرآنی است و تا شاعری درونش ‌پالایش نشده باشد اشعار پرشور دینی نمی‌تواند از درون او بجوشد. 

مولف کتاب «بیست ترانه کهن لری» تاکید کرد: اینکه تمنیات در کنار الهیات در شعر میرنوروز وجود دارد طبیعی و برخاسته از حقیقت روح انسان است. توجه به تمایلات نفسانی و ابعاد جسمانی بخشی از وجود آدمی است و دلیلی بر انکار آن وجود ندارد. 

خالق «کوهسار» و «بهارباد» با بیان خاطراتی از شکل‌گیری گروه چاووش در کنار اساتیدی مانند حسین علیزاده و زنده‌یادان هوشنگ ابتهاج، محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان، افزود: ملودی‌های لری برخاسته از زندگی و طبیعت است و شعر میرنوروز نقش مهمی در بالندگی موسیقی لری داشته است.  

«میرنوروز» شاعری است که باید از نو شناخت 

کرم علیرضایی، نویسنده کتاب «میرنوروز، شاعر ناشناخته» نیز در دومین نشست ایوار، با اشاره به اینکه نگاه به میرنوروز باید تعدیل شود و تغییر کند و شخصیت این عارف و منتقد زمانه خود به درستی شناخته شود، گفت: دو چهره بودن این شاعر شیفته طبیعت شعر او است و نباید گاهی او را اهریمنی و گاه اهورایی دانست تا آنجا که امروز در زیست‌بوم او هیچ‌ کوچه‌ای حتی به نام او نیست. 

مولف «ترانه‌های لری میرنوروز» به جنبه‌های عاطفی شعر میرنوروز اشاره و اظهار کرد: آنیمای عشق در شعر میرنوروز تبلور دارد که نباید آن را هرزه پویی تلقی کرد. 

علیرضایی افزود: سه نوع زن در شعر میرنوروز برجسته است، زن اهورایی، زن اهریمنی و زن آرمانی و آنیمایی که جای بررسی روانشناختی دارد. 

میرنوروز شاعری سرآمد به لحاظ سبکی و زبانی است 

فرزین رسایی، مترجم و زبان‌شناس نیز در دومین نشست ایوار گفت: بررسی احوالات میرنوروز در پژوهش‌های امروز مغفول مانده است و توقع می‌رفت ادیب و محقق ارجمندی مانند عبدالحسین زرین‌کوب، در کارنامه آثار خود به معرفی شعر میرنوروز می‌پرداخت. 

وی آشنایی‌زدایی را هنر محتوم شاعران خواند و بیان کرد: در شعر میرنوروز هنجارگریزی و هنجارآفرینی‌های بسیار به چشم می‌خورد.  

او ادامه داد: موسیقی شعر میرنوروز چه به لحاظ آوایی و موسیقی بیرونی و چه به لحاظ ساختار عمودی و موسیقی درونی سرشار از ابتکار و نوآوری شاعرانه است. 

این مترجم و پژوهشگر زبان افزود: اشعار بسیاری به میرنوروز نسبت داده می‌شود که به دلایل سبکی و محتوایی می‌توان آنها را شناسایی کرد و از دیوان او سترد. 

رسایی با اشاره به ترجمه‌ناپذیری شعر، گفت: در جغرافیای میرنوروز مردم سرشت شاعرانه دارند و اتفاق زبانی در شعرهای میرنوروز و پدیدارشناسی شعر او شایسته بررسی بیشتر است. 

دوری میرنوروز از مراکز رسمی شعر عصر صفوی باعث غیبت او از تاریخ پژوهش‌های ادبی است 

در ادامه این نشست، یادداشت عبدالجبار کاکایی، شاعر خوانده شد. او با اشاره به اینکه بی‌توجهی میرنوروز به مرکز توسعه سبک‌های ادبی در قرن دوازدهم که اصفهان و شیراز بود، سبب شد تا در تاریخ پژوهش‌های ادبی کمتر از او یاد شود، تاکید کرد: میرنوروز بیش از نیایش‌نامه‌های فارسی و تحمیدیه‌هایش به واسطه مفردات گویش لری بین اهالی زاگرس طرف توجه بوده است. البته بین تحمیدیه‌ها و نعت‌هایش تا آثار غنایی از جهت فصاحت و بلاغت فاصله معناداری است که احتمالا به سیر تجارب شاعر برمی‌گردد. 

شاعر آثار «سال‌های تاکنون» و «آوازهای واپسین» با اشاره به سطح زیباشناختی آثار میرنوروز، افزود: قصه‌های عاشقانه برساخته از تک‌ بیت‌های میرنوروز، روال عادی تاریخ‌نویسی بومی سرزمین ماست که نیاکان ما در آثار نوابغ و نخبگان به بازکاوی رویاهای خویش می‌پرداختند. 

بازکاوی آثار شاعرانی مانند میرنوروز، مقوم زبان فارسی است 

ساسان والی‌زاده، نسخه‌شناس و فعال فرهنگی و رسانه‌ای هم که در نشست ایوار به‌عنوان کارشناس مجری حضور داشت، بیان کرد: جورچین گنجینه زبان فارسی با بازکاوی آثار شاعرانی مانند میرنوروز کامل می‌شود و کشف و معرفی این آثار مقوم زبان فارسی است. 

شاعر کتاب «هانا و بوطیقای ایوار» درباره جایگاه زن در آثار میرنوروز، گفت: میرنوروز شاعری است که زندگی در آثار او نبض تندی دارد. زن‌ستایی در شعر میرنوروز لطافتی دلنشین به اشعار او داده است، آنچنان که با آشنایی‌زدایی در شعر، استعاره «هِل» را برای معشوق به جای تصویر تکراری «گُل» به کار می‌برد که توجه به ارجاعات مفهومی و آرامش‌بخشی این واژه نشان از معماری لطیف ذهن این شاعر دارد. 

وی درباره نشست‌های ایوار توضیح داد: این حرکت فرهنگی مستقل هر ماه با نکوداشت یک چهره یا بازکاوی یک مسأله فرهنگی در بازآفرینی و معرفی فرهنگ لرستان در آیینه هویت و فرهنگ ملی تلاش دارد. 

ارجاعات پژوهشی ما به آثار سیاحان است 

اسعد غضنفری، فعال فرهنگی نیز در مراسم نکوداشت مقام میرنوروز، شاعر عصر صفوی، با تاکید بر اینکه به علت غلبه نداشتن رویکرد پژوهشی و بی‌توجهی به پژوهشگران بومی، ارجاعات و رویکرد ما در تحقیقات به آثار سیاحان غربی است، افزود: برای بازیابی هویت واقعی فرهنگ لرستان ضرورت دارد پژوهشگران به بازخوانی و بازیابی اسناد و منابع دست اول این جغرافیا دست یازند. 

این فعال فرهنگی با اشاره به مرارت‌ها و نحوه جمع‌آوری و تصحیح کلیات دیوان میرنوروز توسط زنده‌یاد استاد اسفندیار غضنفری امرایی در سال ۱۳۴۷ گفت: در آن زمان به‌جز در موسیقی، میرنوروز شناخته‌شده نبود و این میرعارف خداشناس را به نام شاعری لاابالی و هرزه‌گرد می‌شناختند. 

انتهای پیام